World Premiere Recording Coming soon!
Date of Physical CD Presentation - 07/17/22
For Polish please scroll down - Informacje w języku polskim pod tekstem angielskim
We release into your hands the record with the phonograph world premiere and the culmination of the World Premiere Tour in the hope that it will captivate and enchant you, just as all other listeners, with its emotional saturation, romanticism, and openness. It is a tribute paid to the composer and an attempt to preserve his legacy, keep his passion alive, and fulfil his dreams. It is also a great joy – of creation and listening.
We would like to extend our thanks to all the wonderful people who contributed to the creation of this record.
Track list
Music of Harvey Hope
Jakub Kościuszko - guitar
Szymon Morus - conductor
Radom Chamber Orchestra
Fantasie for Guitar and Chamber Orchestra Op. 55
1. First Movement
2. Second Movement
3. Herăstrău for Chamber Orchestra Op. 51
Four New Folk Songs for guitar solo Op. 57
4. Chant Rondeau
5. Ballad
6. Shanty - Sea Song
7. Round Dance - Finale
8. Adagio from Three Symphonic Poems for Chamber Orchestra Op. 52
De Madrugada for Guitar and Chamber Orchestra Op. 56
9. Danza de los Sueños
10. Amanecer
11. Mercado de la Mañana
Jakub Kościuszko - guitar
Szymon Morus - conductor
Radom Chamber Orchestra
Fantasie for Guitar and Chamber Orchestra Op. 55
1. First Movement
2. Second Movement
3. Herăstrău for Chamber Orchestra Op. 51
Four New Folk Songs for guitar solo Op. 57
4. Chant Rondeau
5. Ballad
6. Shanty - Sea Song
7. Round Dance - Finale
8. Adagio from Three Symphonic Poems for Chamber Orchestra Op. 52
De Madrugada for Guitar and Chamber Orchestra Op. 56
9. Danza de los Sueños
10. Amanecer
11. Mercado de la Mañana
Listen
ABOUT
What is the secret of the uniqueness of Harvey Hope’s masterpieces? It lies in his passion and devotion to art, his rich personality, his sensitivity to the surrounding world, his love for people, and, last but not least, the way in which he integrates personal experiences and images into his inner world permeated with abstraction and illusion, forming marvellous musical landscapes, which are remarkably diversified and yet cohesive.
And yet, there remains something else … the extraordinary atmosphere and the mood of Hope’s musical pieces with no boundaries between music and audience, emotional saturation and depth, and openness and candour of a musical utterance.
One may get an impression of Harvey being nearby …
The performers take us on a musical journey to the destinations Hope relied on as the source of inspiration for his masterpieces where he discovered the beauty of natural landscapes and local traditions. Both in the solo and the orchestra parts, the composer is gradually progressing from simple folk motives to increasingly sophisticated and oftentimes abstract melodic and harmonic solutions. This is a testimony of Hope’s infinite imagination, which amazes with the abundance of ideas and the degree of diversification of individual pieces. This truly artistic feast is only a prelude to an insight into Hope’s impressive oeuvres and an experience that won’t let anyone remain indifferent to the musical message embodying the beauty of feelings and emotions shared by the composer.
Fantasie op. 55 (2006)
It tells a mysterious story made up of a series of images which inspired the creation of a musical tale.
A path to the forgotten bridge. The forgotten bridge. A girl on a bridge. A bridge – these titles intrigue and inspire curiosity about the musical vision of the composer, who had a hard time choosing the most fitting one.
Remarkably, in spite of the expectations for the solo performance, the guitar part is not overly emphasized, but rather remains equal with the part of the orchestra.
In the pastel cantilena style first part, Harvey Hope lets us wander into the depths of his exceptionally beautiful and sensitive personality with an extraordinary creative potential. The unparalleled imagination of the composer brings about a musical landscape brimming with astounding and mood setting sound effects. Taking a glance at the musical score one can’t help but notice the precision with which the individual bars are described. The guidelines offer a clear insight into the piece as a proof of composer’s expectation of precisely specified agogic modifications in an effort for the action to unravel within defined time limits. The conveyed impression is that the creative inspiration was not merely a vague vision or an elusive thought.
Filled with restlessness and anxiety, the dynamic part two tells a tale of a forlorn structure that seems to be hiding ancient secrets and extraordinarily tumultuous and satiated images of the past. There is also a glimpse of a moment of spiritual helplessness and appeasement of the musical action, which inspires inquiries about the reasons for fighting, the meaning of the past, and maybe even of the future. The solo guitar cadence seems to be the musical response and the expression of acceptance and understanding of the purpose of struggles in life.
Herăstrău op. 51 (2004)
Poem Simfonic
„Langa lac, pe care norii
Au urzit o umbra fina”
Mihai Eminescu
„near the lake, where clouds
weave shades of gossamer”
Harvey Hope offers a deeply personal and a remarkably poetic description of his own masterpiece:
This symphonic poem was inspired by a walk in the Parcul Herăstrău, Bucharest. Composed in romantic style, it is a series of episodes where upon following the twists of secluded paths, a new vista surprises and delights the eye at every turn and one is almost overwhelmed by the beauty of the shimmering expanse of water, fringed by trees, where „clouds weave gossamer shades”.
But this music is not just a tone poem of the Parcul Herăstrău with its extensive tranquil views and birdlife. It is also an impression of the sentiments that reside in the Romanian heart. A temperament which can only be described by the almost untranslatable word „dor”; a yearning and longing, sorrow and torment, desire and nostalgia, homesickness and wanderlust yet embracing at the same time an appreciation of beauty both natural and artistic, an affection for myth and legend, a sincere piety, a joy of living, and an incomparable generosity of spirit.
Four New Folk Songs op. 57 (2008)
Four New Folk Songs are a cycle of pieces with undeniably diversified styles:
I. Chant Rondeau
II. Ballad
III. Shanty – Sea Song
IV. Round Dance – Finale
Harvey Hope, as an exceptional expert on the possibilities of the classical guitar, spruced up traditional musical themes and presented them in an entirely new light.
Innovative harmonic solutions, agogic alterations, and a bold application of counterpoint and melodics of voices testify to the artistic mastery and the limitless imagination of the composer. The musical plots of every part seem to be dissociated from their original “utilitarian” purpose. In the approach adopted by the composer, they acquire a different meaning, as the conveyed message is no longer so simple and literal. When joined in a stunning harmony they sound truly metaphysical.
Adagio op. 52 (2004)
Adagio, a peaceful and a contrasting middle part of the series of Three Symphonic Poems op. 52, was inspired by Romanian landscapes and by walks along the shores of the Zemborzycki Lake.
The ruminative character and the candour of the message, as well as the rich and profound harmony, result in the piece unfolding as an independent entity among the remaining compositions. As a matter of fact, it constitutes a bridge connecting other masterpieces which are extremely divergent in their expression, as if becoming a breath and a moment of emotional appeasement.
The composer intended his masterpiece for a symphony orchestra.
The masterpiece has also two versions for a chamber orchestra: op. 52 for violin, cello, and piano, and op. 52b for flute, clarinet, and piano.
The premiere of the first version for a string trio was enthusiastically received by the audience in Lublin during the 10th Jubilee Andrzej Nikodemowicz – Time & Sound International Festival at the Crown Tribunal in Lublin on 2nd October 2021.
De Madrugada op. 56 (2009 )
De Madrugada is a piece composed with a slight twist, something of a musical pun in a truly Spanish style, intended as a humorous alternative to the much overplayed Concierto de Aranjuez referred to by the British as … Orange Juice.
The masterpiece is maintained in the form of a three-part Concertina for guitar and a small orchestra, which sets the stage for a taste of contrasts and changing moods. Starting with the very first tones, it electrifies and mesmerizes with clarity, sweeps the audience off their feet and carries them away to picturesque Spain. It is a typical virtuosic masterpiece, offering the solo instrument an opportunity to show off its full sound palette and possibilities. With all its lightness, the part of the guitar is especially glamorous. The pulsating rhythm and flamenco scales along with the refined lyricism and sweetness are dominated by the Spanish rite.
The uniqueness of the masterpiece is complemented by the Spanish titles of individual parts.
With its continuous dance rhythm, the first part, Danza de los Sueños (Dance of Dreams), resembles an invigorating warm-up before a dawn of a new day. The luminescent dialogues of the guitar and the first violin evoke an atmosphere of joy and happiness. They inspire a smile and are radiant and filled with promises and optimism. Amanecer (Dawn) is the delicate and melodious second part with intertwined guitar cadences and violin solo parts. It is time to wake up and prepare for a good day ahead and for a walk to the bustling, exciting, and joyful Mercado de la Mañana (morning market). It is impossible to remain indifferent to the agility and the liveliness of the final part, De Madrugada, as smiles are irresistibly brought to faces and restless feet escape control and begin to tap to the fiery rhythms of a bravado coda.
Text: Artur Figiel, Izabella Starzec
Harvey Hope (27.05.1943 – 27.12.2014) – an English musician, a guitarist, a composer, a “Classical Guitar” historic consultant, an educator, an author, a collector, and a member of The Royal Society of Musicians. He was the lead authority on the Baroque guitar. His international career included such accomplishments as recitals, records, radio and TV recordings of the early guitar music performed on original 17th century instruments.
Hope performed with many renowned orchestras including London Philharmonic Orchestra, BBC Concert Orchestra, Royal Ballet Orchestra, as well as composed for Royal Shakespeare Company, BBC Symphony Orchestra, TV programs, and film and children’s music.
Released in 1978, ‘Baroque Guitar” was the first solo album devoted in its entirety to the Baroque guitar music performed on original instruments. Hope pursued his intensive performing career along with studies of the guitar history.
Hope’s collection of 17th and 18th century guitars was considered one of the finest privately owned.
Performing concerts all over the world, he formed a special fondness for Central and Eastern European countries and especially for Poland, Czech Republic, and Slovakia. He visited them for the very first time in the early 90s and he would make frequent returns for over twenty years performing recitals in Prague, Kutna Hora, Mikulov, Warsaw, Cracow, Wrocław, Szczecin, and Lublin. During his concerts he would present exquisite music and exceptional instruments, as well as establish long lasting friendships.
Held in high esteem first and foremost as a distinguished instrumentalist, Hope was also a talented composer. His achievements include classical music solos, chamber, orchestral, and ballet music, children’s miniatures, as well as film and popular music. Hope’s musical pieces are emotional, romantic, charming, frivolous at times, personal, remarkably “picturesque”, and often inspired by the beauty of the natural landscape.
As for titbit, Hope did not receive any formal musical education and was an autodidact, which did not prevent him from achieving spectacular professional successes.
And yet, there remains something else … the extraordinary atmosphere and the mood of Hope’s musical pieces with no boundaries between music and audience, emotional saturation and depth, and openness and candour of a musical utterance.
One may get an impression of Harvey being nearby …
The performers take us on a musical journey to the destinations Hope relied on as the source of inspiration for his masterpieces where he discovered the beauty of natural landscapes and local traditions. Both in the solo and the orchestra parts, the composer is gradually progressing from simple folk motives to increasingly sophisticated and oftentimes abstract melodic and harmonic solutions. This is a testimony of Hope’s infinite imagination, which amazes with the abundance of ideas and the degree of diversification of individual pieces. This truly artistic feast is only a prelude to an insight into Hope’s impressive oeuvres and an experience that won’t let anyone remain indifferent to the musical message embodying the beauty of feelings and emotions shared by the composer.
Fantasie op. 55 (2006)
It tells a mysterious story made up of a series of images which inspired the creation of a musical tale.
A path to the forgotten bridge. The forgotten bridge. A girl on a bridge. A bridge – these titles intrigue and inspire curiosity about the musical vision of the composer, who had a hard time choosing the most fitting one.
Remarkably, in spite of the expectations for the solo performance, the guitar part is not overly emphasized, but rather remains equal with the part of the orchestra.
In the pastel cantilena style first part, Harvey Hope lets us wander into the depths of his exceptionally beautiful and sensitive personality with an extraordinary creative potential. The unparalleled imagination of the composer brings about a musical landscape brimming with astounding and mood setting sound effects. Taking a glance at the musical score one can’t help but notice the precision with which the individual bars are described. The guidelines offer a clear insight into the piece as a proof of composer’s expectation of precisely specified agogic modifications in an effort for the action to unravel within defined time limits. The conveyed impression is that the creative inspiration was not merely a vague vision or an elusive thought.
Filled with restlessness and anxiety, the dynamic part two tells a tale of a forlorn structure that seems to be hiding ancient secrets and extraordinarily tumultuous and satiated images of the past. There is also a glimpse of a moment of spiritual helplessness and appeasement of the musical action, which inspires inquiries about the reasons for fighting, the meaning of the past, and maybe even of the future. The solo guitar cadence seems to be the musical response and the expression of acceptance and understanding of the purpose of struggles in life.
Herăstrău op. 51 (2004)
Poem Simfonic
„Langa lac, pe care norii
Au urzit o umbra fina”
Mihai Eminescu
„near the lake, where clouds
weave shades of gossamer”
Harvey Hope offers a deeply personal and a remarkably poetic description of his own masterpiece:
This symphonic poem was inspired by a walk in the Parcul Herăstrău, Bucharest. Composed in romantic style, it is a series of episodes where upon following the twists of secluded paths, a new vista surprises and delights the eye at every turn and one is almost overwhelmed by the beauty of the shimmering expanse of water, fringed by trees, where „clouds weave gossamer shades”.
But this music is not just a tone poem of the Parcul Herăstrău with its extensive tranquil views and birdlife. It is also an impression of the sentiments that reside in the Romanian heart. A temperament which can only be described by the almost untranslatable word „dor”; a yearning and longing, sorrow and torment, desire and nostalgia, homesickness and wanderlust yet embracing at the same time an appreciation of beauty both natural and artistic, an affection for myth and legend, a sincere piety, a joy of living, and an incomparable generosity of spirit.
Four New Folk Songs op. 57 (2008)
Four New Folk Songs are a cycle of pieces with undeniably diversified styles:
I. Chant Rondeau
II. Ballad
III. Shanty – Sea Song
IV. Round Dance – Finale
Harvey Hope, as an exceptional expert on the possibilities of the classical guitar, spruced up traditional musical themes and presented them in an entirely new light.
Innovative harmonic solutions, agogic alterations, and a bold application of counterpoint and melodics of voices testify to the artistic mastery and the limitless imagination of the composer. The musical plots of every part seem to be dissociated from their original “utilitarian” purpose. In the approach adopted by the composer, they acquire a different meaning, as the conveyed message is no longer so simple and literal. When joined in a stunning harmony they sound truly metaphysical.
Adagio op. 52 (2004)
Adagio, a peaceful and a contrasting middle part of the series of Three Symphonic Poems op. 52, was inspired by Romanian landscapes and by walks along the shores of the Zemborzycki Lake.
The ruminative character and the candour of the message, as well as the rich and profound harmony, result in the piece unfolding as an independent entity among the remaining compositions. As a matter of fact, it constitutes a bridge connecting other masterpieces which are extremely divergent in their expression, as if becoming a breath and a moment of emotional appeasement.
The composer intended his masterpiece for a symphony orchestra.
The masterpiece has also two versions for a chamber orchestra: op. 52 for violin, cello, and piano, and op. 52b for flute, clarinet, and piano.
The premiere of the first version for a string trio was enthusiastically received by the audience in Lublin during the 10th Jubilee Andrzej Nikodemowicz – Time & Sound International Festival at the Crown Tribunal in Lublin on 2nd October 2021.
De Madrugada op. 56 (2009 )
De Madrugada is a piece composed with a slight twist, something of a musical pun in a truly Spanish style, intended as a humorous alternative to the much overplayed Concierto de Aranjuez referred to by the British as … Orange Juice.
The masterpiece is maintained in the form of a three-part Concertina for guitar and a small orchestra, which sets the stage for a taste of contrasts and changing moods. Starting with the very first tones, it electrifies and mesmerizes with clarity, sweeps the audience off their feet and carries them away to picturesque Spain. It is a typical virtuosic masterpiece, offering the solo instrument an opportunity to show off its full sound palette and possibilities. With all its lightness, the part of the guitar is especially glamorous. The pulsating rhythm and flamenco scales along with the refined lyricism and sweetness are dominated by the Spanish rite.
The uniqueness of the masterpiece is complemented by the Spanish titles of individual parts.
With its continuous dance rhythm, the first part, Danza de los Sueños (Dance of Dreams), resembles an invigorating warm-up before a dawn of a new day. The luminescent dialogues of the guitar and the first violin evoke an atmosphere of joy and happiness. They inspire a smile and are radiant and filled with promises and optimism. Amanecer (Dawn) is the delicate and melodious second part with intertwined guitar cadences and violin solo parts. It is time to wake up and prepare for a good day ahead and for a walk to the bustling, exciting, and joyful Mercado de la Mañana (morning market). It is impossible to remain indifferent to the agility and the liveliness of the final part, De Madrugada, as smiles are irresistibly brought to faces and restless feet escape control and begin to tap to the fiery rhythms of a bravado coda.
Text: Artur Figiel, Izabella Starzec
Harvey Hope (27.05.1943 – 27.12.2014) – an English musician, a guitarist, a composer, a “Classical Guitar” historic consultant, an educator, an author, a collector, and a member of The Royal Society of Musicians. He was the lead authority on the Baroque guitar. His international career included such accomplishments as recitals, records, radio and TV recordings of the early guitar music performed on original 17th century instruments.
Hope performed with many renowned orchestras including London Philharmonic Orchestra, BBC Concert Orchestra, Royal Ballet Orchestra, as well as composed for Royal Shakespeare Company, BBC Symphony Orchestra, TV programs, and film and children’s music.
Released in 1978, ‘Baroque Guitar” was the first solo album devoted in its entirety to the Baroque guitar music performed on original instruments. Hope pursued his intensive performing career along with studies of the guitar history.
Hope’s collection of 17th and 18th century guitars was considered one of the finest privately owned.
Performing concerts all over the world, he formed a special fondness for Central and Eastern European countries and especially for Poland, Czech Republic, and Slovakia. He visited them for the very first time in the early 90s and he would make frequent returns for over twenty years performing recitals in Prague, Kutna Hora, Mikulov, Warsaw, Cracow, Wrocław, Szczecin, and Lublin. During his concerts he would present exquisite music and exceptional instruments, as well as establish long lasting friendships.
Held in high esteem first and foremost as a distinguished instrumentalist, Hope was also a talented composer. His achievements include classical music solos, chamber, orchestral, and ballet music, children’s miniatures, as well as film and popular music. Hope’s musical pieces are emotional, romantic, charming, frivolous at times, personal, remarkably “picturesque”, and often inspired by the beauty of the natural landscape.
As for titbit, Hope did not receive any formal musical education and was an autodidact, which did not prevent him from achieving spectacular professional successes.
Artists
Szymon Morus – a conductor from the young generation, who earned a reputation for not shying away from performing the most demanding masterpieces. Morus feels perfectly at ease with all musical genres. He is the founder and the Artistic Director of Progress Chamber Orchestra, with whom he has been regularly performing since 2009, partnering with guest performers with broad artistic perspectives. His orchestra specializes in contemporary music and has released 8 CDs. Szymon Morus promotes the most recent music through numerous premieres and partners with Polish composers of the young generation. He also brings to life innovative educational projects for the youngest enthusiasts of classical music.
Morus had his debut at the stage of The National Philharmonic in Warsaw during The Krzysztof Penderecki Festival on the occasion of Penderecki’s 85th birthday in 2018. In March 2016, Morus assumed the musical direction of the premiere of Krzysztof Panderecki’s The Black Mask in The Baltic Opera in Gdańsk, which was presented to the Tri-City audience with a spectacular success and appreciated even more by the Warsaw audience of The Grand Theatre – The Polish National Opera (April 2016). Morus entered into a longer partnership with The Baltic Opera and directed other productions including The Final Judgment by Krzysztof Knittel, The Haunted Manor by Stanisław Moniuszko, and The Nutcracker by Pyotr Tchaikovsky. Since the beginning of 2021/2022 season, he has been holding the position of the first guest conductor at The Wojciech Kitlar Polish Philharmonic Sinfonia Baltica in Słupsk. He partners among others with The Polish Royal Opera, The Grand Theatre in Łódź, The Silesian Opera, The Polish Radio Orchestra in Warsaw, The Polish Sinfonia Iuventus Orchestra, The Cracow Philharmonic, The Silesian Philharmonic Symphony Orchestra, The Baltic Philharmonic, The Podkarpacka Philharmonic, The Zielona Góra Philharmonic, The Koszalin Philharmonic, The Polish Chamber Philharmonic, The Silesian Chamber Orchestra, and The Radom Chamber Orchestra. Among the most eminent soloists performing under his lead were Pierre Génisson, Massimo Mercelli, Miroslava Yordanova, Alexander Krichel, Olga Pasiecznik, and Robert Gierlach.
Morus was recognized for his accomplishments with the Pomeranian Artistic Award in 2016. He is the President of The Pomeranian Association Musica Giovane, whose goal is to partner with cultural institutions, ensembles, and individual artists in an effort to collaborate on creation of joint projects which combine music with poetry, theatre, and visual arts.
Morus graduated from The Stanisław Moniuszko Academy of Music in Gdańsk (opera and symphonic conducting class of Wojciech Rajski and violin class of Andrzej Kacprzak), where he was awarded the Doctor of Philosophy title in musical arts in the field of conducting). Since October 2013, he has been affiliated with his Alma Mater where he serves as a lecturer at the Faculty of Conducting, Composition and Theory of Music.
Jakub Kościuszko - perfection, excellent, amazing, sensitive virtuoso – these all terms come from the music critics` articles concerning Jakub Kościuszko. He has performed concerts in most of European countries, USA and Japan, including such places as Tokyo Yamaha Ginza Concert Hall, Lutosławski Concert Hall in Warsaw and the Berliner Philharmonie. He has played as a soloist with the philharmonic orchestras of Szczecin, Zielona Gora, Lomza, Radom, Słupsk, Kielce and AUKSO and Amadeus chamber orchestras. In 2010 he released a world premiere recording with works of Marek Pasieczny, i.a. with the Threnody of the Victims of Bełżec, dedicated to Kościuszko. The debut album was highly acclaimed by the critics in Europe and USA. In 2012 he recorded a classical Guitar Recital with works by Bach, Tansman, Piazzolla, Jarrett and Metheny. The third solo album, Guitar sounds jazzy, contains music inspired by jazz and world music.
Jakub Kościuszko started to learn to play the guitar at the age of 8. At the age of 16 his biography was placed in the Lexicon of Polish Guitarists. In 2004 he graduated with honors from the Music School in Szczecin, where he was a pupil of Piotr Pałac. In 2009 he graduated with honors from the classes of Piotr Zaleski at the Karol Lipinski Academy of Music in Wroclaw and maestro Zoran Dukić at the Royal Conservatoire in The Hague. In 2010 he received a Diploma di Merito and
a scholarship from maestro Oscar Ghiglia during Accademia Chigiana in Siena. Since 2016 Jakub Kościuszko holds a Doctor of Musical Arts degree from the Academy of Music in Wrocław. He regularly teaches guitar at international music courses, master classes and workshops. He is a laureate of several international guitar competitions, he participated in master classes of such great guitarists as: Abel Carlevaro, Oscar Ghiglia, Roberto Aussel, Pavel Steidl, Scott Tennant.
Jakub Kościuszko plays Hannabach strings and uses DPA microphones.
Radom Chamber Orchestra was founded in January 2007 as a cultural institution financed by the Radom municipality. The orchestra consists of sixteen string players. Its first Managing and Artistic Director was Maciej Żółtowski. Since September 2017 this post has been held by Natalia Dąbrówka. In addition to regular concerts, the orchestra organises special events: the International String Quartet Competition, Krzysztof Penderecki International Composers' Competition ARBORETUM, Conductors Academy and Harvey Hope – All Things Unfinished. It has performed with such prominent soloists and conductors as Lydia Grychtołówna, Piotr Pławner, Tytus Wojnowicz, Krzysztof Pełech, Krzysztof Penderecki, Jan Jakub Bokun, Łukasz Borowicz, Stephen Ellery, Jonathan Brett, Patrick Gallois, Michał Drewnowski, Emilian Madey, Łukasz Długosz, Avri Levitan and Marko Ylönen. Its diverse repertoire includes works from the staple string orchestra repertoire as well as the less known, recently discovered pieces. The extraordinary versatility of the orchestra also allows for stylish and historically informed interpretations of Baroque music and the early symphonies by Haydn and Mozart. The important part of R.O.K's repertoire is music of the twentieth and twenty-first century.
Morus had his debut at the stage of The National Philharmonic in Warsaw during The Krzysztof Penderecki Festival on the occasion of Penderecki’s 85th birthday in 2018. In March 2016, Morus assumed the musical direction of the premiere of Krzysztof Panderecki’s The Black Mask in The Baltic Opera in Gdańsk, which was presented to the Tri-City audience with a spectacular success and appreciated even more by the Warsaw audience of The Grand Theatre – The Polish National Opera (April 2016). Morus entered into a longer partnership with The Baltic Opera and directed other productions including The Final Judgment by Krzysztof Knittel, The Haunted Manor by Stanisław Moniuszko, and The Nutcracker by Pyotr Tchaikovsky. Since the beginning of 2021/2022 season, he has been holding the position of the first guest conductor at The Wojciech Kitlar Polish Philharmonic Sinfonia Baltica in Słupsk. He partners among others with The Polish Royal Opera, The Grand Theatre in Łódź, The Silesian Opera, The Polish Radio Orchestra in Warsaw, The Polish Sinfonia Iuventus Orchestra, The Cracow Philharmonic, The Silesian Philharmonic Symphony Orchestra, The Baltic Philharmonic, The Podkarpacka Philharmonic, The Zielona Góra Philharmonic, The Koszalin Philharmonic, The Polish Chamber Philharmonic, The Silesian Chamber Orchestra, and The Radom Chamber Orchestra. Among the most eminent soloists performing under his lead were Pierre Génisson, Massimo Mercelli, Miroslava Yordanova, Alexander Krichel, Olga Pasiecznik, and Robert Gierlach.
Morus was recognized for his accomplishments with the Pomeranian Artistic Award in 2016. He is the President of The Pomeranian Association Musica Giovane, whose goal is to partner with cultural institutions, ensembles, and individual artists in an effort to collaborate on creation of joint projects which combine music with poetry, theatre, and visual arts.
Morus graduated from The Stanisław Moniuszko Academy of Music in Gdańsk (opera and symphonic conducting class of Wojciech Rajski and violin class of Andrzej Kacprzak), where he was awarded the Doctor of Philosophy title in musical arts in the field of conducting). Since October 2013, he has been affiliated with his Alma Mater where he serves as a lecturer at the Faculty of Conducting, Composition and Theory of Music.
Jakub Kościuszko - perfection, excellent, amazing, sensitive virtuoso – these all terms come from the music critics` articles concerning Jakub Kościuszko. He has performed concerts in most of European countries, USA and Japan, including such places as Tokyo Yamaha Ginza Concert Hall, Lutosławski Concert Hall in Warsaw and the Berliner Philharmonie. He has played as a soloist with the philharmonic orchestras of Szczecin, Zielona Gora, Lomza, Radom, Słupsk, Kielce and AUKSO and Amadeus chamber orchestras. In 2010 he released a world premiere recording with works of Marek Pasieczny, i.a. with the Threnody of the Victims of Bełżec, dedicated to Kościuszko. The debut album was highly acclaimed by the critics in Europe and USA. In 2012 he recorded a classical Guitar Recital with works by Bach, Tansman, Piazzolla, Jarrett and Metheny. The third solo album, Guitar sounds jazzy, contains music inspired by jazz and world music.
Jakub Kościuszko started to learn to play the guitar at the age of 8. At the age of 16 his biography was placed in the Lexicon of Polish Guitarists. In 2004 he graduated with honors from the Music School in Szczecin, where he was a pupil of Piotr Pałac. In 2009 he graduated with honors from the classes of Piotr Zaleski at the Karol Lipinski Academy of Music in Wroclaw and maestro Zoran Dukić at the Royal Conservatoire in The Hague. In 2010 he received a Diploma di Merito and
a scholarship from maestro Oscar Ghiglia during Accademia Chigiana in Siena. Since 2016 Jakub Kościuszko holds a Doctor of Musical Arts degree from the Academy of Music in Wrocław. He regularly teaches guitar at international music courses, master classes and workshops. He is a laureate of several international guitar competitions, he participated in master classes of such great guitarists as: Abel Carlevaro, Oscar Ghiglia, Roberto Aussel, Pavel Steidl, Scott Tennant.
Jakub Kościuszko plays Hannabach strings and uses DPA microphones.
Radom Chamber Orchestra was founded in January 2007 as a cultural institution financed by the Radom municipality. The orchestra consists of sixteen string players. Its first Managing and Artistic Director was Maciej Żółtowski. Since September 2017 this post has been held by Natalia Dąbrówka. In addition to regular concerts, the orchestra organises special events: the International String Quartet Competition, Krzysztof Penderecki International Composers' Competition ARBORETUM, Conductors Academy and Harvey Hope – All Things Unfinished. It has performed with such prominent soloists and conductors as Lydia Grychtołówna, Piotr Pławner, Tytus Wojnowicz, Krzysztof Pełech, Krzysztof Penderecki, Jan Jakub Bokun, Łukasz Borowicz, Stephen Ellery, Jonathan Brett, Patrick Gallois, Michał Drewnowski, Emilian Madey, Łukasz Długosz, Avri Levitan and Marko Ylönen. Its diverse repertoire includes works from the staple string orchestra repertoire as well as the less known, recently discovered pieces. The extraordinary versatility of the orchestra also allows for stylish and historically informed interpretations of Baroque music and the early symphonies by Haydn and Mozart. The important part of R.O.K's repertoire is music of the twentieth and twenty-first century.
Text in Polish / Informacje w języku polskim:
Oddajemy w Państwa ręce płytę, która jest światową prapremierą fonograficzną oraz zwieńczeniem Trasy Światowych Premier z nadzieją, że porwie i zauroczy, a nawet zaczaruje każdego słuchacza nasyceniem emocjonalnym, romantyzmem i otwartością. Stanowi hołd składany kompozytorowi, ocalenie jego dziedzictwa, kontynuację pasji i realizację marzeń. To także wielka radość – tworzenia i słuchania.
Składamy gorące podziękowania na ręce wszystkich wspaniałych ludzi, którzy przyczynili się do powstania tej płyty.
----------------------------------------------------------------------
W czym tkwi wyjątkowość dzieł Harveya Hope'a? W pasji i oddaniu sztuce, bogactwie osobowości Kompozytora, wrażliwości na otaczający świat, miłości do ludzi, a także w łączeniu doświadczanych przeżyć i obrazów z wewnętrznym światem, podszytym abstrakcją i iluzją, które tworzą niezwykłe dźwiękowe pejzaże, bardzo różnorodne i spójne zarazem.
Jest jednak jeszcze coś... to niezwykła atmosfera utworów, brak bariery między dziełem a odbiorcą, nasycenie i głębia emocji, otwartość i szczerość muzycznej wypowiedzi.
Można odnieść wrażenie, że Harvey jest bardzo blisko...
Wykonawcy zabierają nas w muzyczną podróż do miejsc, z których czerpał inspiracje dla swoich utworów, gdzie odkrywał piękno krajobrazów i tradycji odwiedzanych krajów. Zarówno w partiach solowych jak i orkiestry, Kompozytor od prostych ludowych motywów przechodzi do coraz bardzie wyrafinowanych, często abstrakcyjnych rozwiązań melodycznych i harmonicznych. Daje to obraz Jego bezkresnej wyobraźni, która zaskakuje ilością pomysłów oraz odmiennością charakteru poszczególnych utworów. To prawdziwa artystyczna uczta, która jest jedynie wstępem do poznania jego bogatej twórczości, doświadczeniem, które nie pozwala pozostać obojętnym na muzyczny przekaz zawierający w sobie piękno uczuć i emocji, którymi twórca dzieli się z odbiorcą.
Fantasie op. 55 (2006)
Opowiada tajemniczą historię, będącą ciągiem obrazów, które zainspirowały do stworzenia muzycznej opowieści.
Ścieżka do zapomnianego mostu, Zapomniany most, Dziewczyna na moście, Most - te tytuły intrygują i budzą ciekawość muzycznej wizji twórcy. Trudno mu było zdecydować, który jest najwłaściwszy.
Warto zauważyć, że partia gitary w tym utworze, mimo wysokich wymagań solistycznych, nie została nazbyt wyeksponowana. Jest równorzędna z partią orkiestry.
W pastelowej, kantylenowej części pierwszej Harvey Hope pozwala nam podążać w głąb swojej osobowości, wyjątkowo pięknej i wrażliwej, o wielkim twórczym potencjale. Niezrównana wyobraźnia kompozytora stworzyła muzyczny pejzaż pełen zaskakujących dźwiękowych detali budujących nastrój. Zaglądając w partyturę, zauważymy, jak poszczególne takty zostały precyzyjnie opisane. Wskazówki te dają bardzo klarowny obraz dzieła, dowodząc, że Kompozytor oczekiwał ściśle określonych zmian agogicznych, tak, by cała akcja toczyła się w ustalonych ramach czasowych. Sprawia to wrażenie, że twórcze natchnienie nie było jedynie mglistą wizją całości czy ulotną myślą.
Dynamiczna część druga, pełna niepokoju i obaw to opowiadanie o opuszczonej budowli, która być może kryje w sobie wielowiekowe tajemnice, wyjątkowo burzliwe i nasycone obrazy przeszłości. Pojawia się też moment duchowej bezsilności, uspokojenia akcji muzycznej, skłaniający do postawienia pytań o sens walki, o sens przeszłości, a może nawet przyszłości. Solowa kadencja gitary zdaje się być muzyczną odpowiedzią, wyrazem akceptacji i zrozumienia celowości życiowych zmagań.
Herăstrău op. 51 (2004)
Poem Simfonic
„Langa lac, pe care norii
Au urzit o umbra fina”
Mihai Eminescu
„Nad jeziorem, gdzie chmury tkają pajęczynę cieni”
Harvey Hope w bardzo osobisty i zarazem poetycki sposób opisuje swoje dzieło:
Ten poemat symfoniczny został zainspirowany spacerem w parku Herăstrău w Bukareszcie. Skomponowany w stylu romantycznym, składa się z serii epizodów, gdzie za kolejnym zakrętem ustronnej ścieżki zachwyconym oczom spacerowicza ukazują się coraz to nowe zaskakujące widoki, nieomal przytłaczające pięknem lśniącej toni wody otoczonej drzewami, gdzie „chmury snują zwiewne cienie”.
Ów poemat to nie tylko obraz parku Herăstrău, oazy spokojnego piękna rozbrzmiewającej ptasimi trelami. Oddaje także głębię rumuńskiego serca. Charakter, który można jedynie opisać prawie nieprzetłumaczalnym słowem „dor”; tęsknota i żal, smutek i udręka, nostalgia i pragnienie powrotu do domu utrudzonego wędrowca, a jednocześnie uwielbienie dla piękna naturalnego i stworzonego przez artystę, szacunek dla mitów i legend, szczera pobożność, radość życia oraz niezrównana hojność i wielkoduszność.
Four New Folk Songs op. 57 (2008)
Cztery Nowe Pieśni Ludowe są cyklem zdecydowanie różnych stylistycznie utworów:
I. Chant Rondeau
II. Ballad
III. Shanty – Sea Song
IV. Round dance – Finale
Harvey Hope, jako wyjątkowy znawca możliwości gitary klasycznej, mistrzowsko opracował tradycyjne melodie tematów i przedstawił je w zupełnie nowym świetle.
Nowatorskie rozwiązania harmoniczne, zróżnicowanie agogiki, śmiałe operowanie kontrapunktem oraz melodyką poszczególnych głosów ukazują artystyczny kunszt i bezkresną wyobraźnię twórcy. Muzyczne wątki poszczególnych części zdają się być oderwane od pierwotnego, „użytkowego” przeznaczenia. W ujęciu Kompozytora zyskują odmienne znaczenie, przekaz nie jest już tak prosty i dosłowny. W połączeniu z zaskakującą harmonią brzmią wręcz metafizycznie.
Adagio op. 52 (2004)
Adagio to spokojna, kontrastująca, środkowa część cyklu Trzech Poematów Symfonicznych op. 52, które zostały zainspirowane krajobrazami Rumunii, ale także spacerami nad lubelskim Zalewem Zemborzyckim.
Refleksyjny charakter, szczerość przekazu oraz bogata i nasycona harmonia zdecydowały o jego zaistnieniu jako samodzielnego ogniwa wśród pozostałych kompozycji. Stanowi bowiem pomost łaczący skrajnie różne pod względem wyrazowym dzieła, stając się jakby oddechem, momentem wyciszenia emocji.
W zamierzeniu Kompozytora utwór był przeznaczony dla orkiestry symfonicznej.
Istnieją również dwie wersje kameralne: op. 52a na skrzypce, wiolonczelę i fortepian oraz op. 52b na flet, klarnet i fortepian.
Prawykonanie pierwszej wersji na trio smyczkowe zostało bardzo entuzjastycznie przyjęte przez lubelską publiczność podczas jubileuszowego, X Międzynarodowego Festiwalu „Andrzej Nikodemowicz - Czas i dźwięk” w Trybunale Koronnym w Lublinie, 2 października 2021 roku.
De Madrugada op. 56 (2009 )
De Madrugada to utwór potraktowany nieco z przymrużeniem oka, pewnego rodzaju muzyczny dowcip w bardzo hiszpańskim stylu, pomyślany jako żartobliwa alternatywa dla mocno już ogranego Concierto de Aranjuez zwanego przez Anglików... Orange Juice.
Dzieło utrzymane jest w formie trzyczęściowego Concertina na gitarę i „małą” orkiestrę, pozwalającego na smakowanie kontrastów i zmiennych nastrojów. Od pierwszych dźwięków „elektryzuje”, urzeka wyrazistością, porywa i przenosi słuchacza do malowniczej Hiszpanii. To typowy utwór wirtuozowski, wydobywający z instrumentu solowego całą paletę barw i możliwości. Przy całej swej lekkości, partia gitary jest niezwykle efektowna. Ryt hiszpański dominuje w pulsującym rytmie i skalach flamenco oraz wyrafinowanym liryzmie i słodyczy.
Wyjątkowości dzieła dopełniają hiszpańskojęzyczne tytuły poszczególnych części.
Utrzymana w tanecznej rytmice część pierwsza, Danza de los Sueños (Taniec we śnie) jest jak orzeźwiająca rozgrzewka przed nadchodzącym dniem. Świetliste dialogi gitary i pierwszych skrzypiec nadają jej wyrazu radości i szczęścia. Budzą uśmiech, są pogodne, pełne obietnic i optymizmu. Amanecer (Brzask) to delikatna, śpiewnie brzmiąca część druga, w którą wplecione zostały kadencje gitary i partie solowe skrzypiec. To czas przebudzenia i przygotowania się do dobrego dnia i spaceru na gwarny, ekscytujący, radosny Mercado de la Mañana (Poranny targ). Nie sposób pozostać obojętnym wobec motoryki i żywiołowości finałowej części De Madrugada, uśmiech sam ciśnie się na usta, a nogi stają się nieposłuszne i wymykają spod kontroli, wystukując ogniste rytmy brawurowej cody.
Artur Figiel
Izabella Starzec
Harvey Hope (27.05.1943 – 27.12.2014) – angielski muzyk, gitarzysta, kompozytor, konsultant historyczny „Classical Guitar”, pedagog, pisarz i kolekcjoner, członek Królewskiego Towarzystwa Muzycznego. Był czołowym autorytetem w dziedzinie gitary barokowej. Recitale, płyty, nagrania dla radia i telewizji wczesnej muzyki gitarowej wykonywanej na oryginalnych siedemnastowiecznych instrumentach to dorobek jego międzynarodowej kariery.
Występował z wieloma znanymi orkiestrami jak London Philharmonic, BBC Concert Orchestra, Royal Ballet Orchestra, a także komponował muzykę dla Royal Shakespeare Company, BBC Symphony Orchestra, programów telewizyjnych oraz muzykę filmową i utwory dla dzieci.
Płyta „Baroque Guitar” z 1978 roku był pierwszym albumem solowym poświęconym w całości muzyce gitarowej baroku granej na oryginalnych instrumentach. Intensywną karierę koncertową łączył ze studiami nad historią gitary.
Jego kolekcja siedemnasto- i osiemnastowiecznych gitar była uznawana za jedną z najznakomitszych w rękach prywatnych.
Koncertował na całym świecie, jednak kraje Europy Środkowej i Wschodniej darzył szczególnym sentymentem, zwłaszcza Polskę, Czechy i Słowację. Po raz pierwszy zawitał tu na początku lat dziewięćdziesiątych i wracał bardzo często przez ponad dwadzieścia lat, wykonując recitale między innymi w Pradze, Kutnej Horze, Mikulowie, Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Szczecinie i Lublinie. Koncertował, prezentując wspaniała muzykę i wyjątkowe instrumenty, a także nawiązywał przyjaźnie, które niejednokrotnie przetrwały wiele lat.
Ceniony przede wszystkim jako znakomity instrumentalista, był także utalentowanym kompozytorem. Dorobek obejmuje klasykę: utwory solowe, kameralne, orkiestrowe, baletowe, miniatury dla dzieci, a także muzykę filmową i rozrywkową. Jego utwory są emocjonalne, romantyczne, czarujące, czasem frywolne, osobiste i bardzo „malarskie”, często inspirowane pięknem krajobrazu.
Ciekawostka – Harvey Hope nie odebrał formalnego wykształcenia muzycznego, był autodydaktą. Nie przeszkodziło mu to jednak w osiągnięciu ogromnego zawodowego sukcesu.
Szymon Morus – dyrygent młodego pokolenia. Dał się poznać z tego, że nie obawia się prowadzić nawet najtrudniejszych dzieł. Doskonale odnajduje się w każdym rodzaju muzyki. Założyciel i dyrektor artystyczny Orkiestry Kameralnej Progress, z którą od 2009 roku regularnie koncertuje, zapraszając do współpracy wykonawców o szerokich perspektywach artystycznych. Zespół ten specjalizuje się w wykonywaniu muzyki współczesnej; ma na swoim koncie 8 płyt CD. Szymon Morus propaguje zainteresowanie muzyką najnowszą poprzez liczne prawykonania, współpracując z polskimi kompozytorami młodego pokolenia. Realizuje również innowacyjne projekty edukacyjne dla najmłodszych odbiorców muzyki poważnej.
Na scenie Filharmonii Narodowej zadebiutował, występując podczas Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego z okazji 85 rocznicy urodzin kompozytora w 2018 roku. W marcu 2016 roku objał kierownictwo muzyczne nad premierą Czarnej Maski Krzysztofa Pendereckiego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku i z wielkim powodzeniem zaprezentował dzieło trójmiejskiej widowni. Warszawska publiczność Teatru Wielkiego Opery Narodowej (kwiecień 2016) doceniła je tym bardziej. Szymon Morus z operą Bałtycką związał się na dłużej, kierując kolejnymi produkcjami: Sąd Ostateczny Krzysztofa Knittla, Straszny dwór Stanisława Moniuszki, Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego. Od sezonu 2021/2022 piastuje stanowisko pierwszego dyrygenta gościnnego Polskiej Filharmonii Sinfonia Baltica im. Wojciecha Kilara w Słupsku. Współpracuje m.in. z: Polską Operą Królewską, Teatrem Wielkim w Łodzi, Operą Śląską, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Polską Orkiestrą Sinfonia Juventus, Filharmonią Krakowską, Filharmonią Śląską, Filharmonią Bałtycką, Filharmonią Podkarpacką, Filharmonią Zielonogórską, Filharmonią Koszalińską, Polską Filharmonią Kameralną, Śląską Orkiestrą Kameralną czy Radomską Orkiestrą Kameralną. Pod jego batutą występowali wybitni soliści, wśród nich: Pierre Génisson, Massimo Mercelli, Miroslava Yordanova, Alexander Krichel, Olga Pasiecznik czy Robert Gierlach.
Za swoje osiągnięcia został uhonorowany Pomorską Nagrodą Artystyczną w roku 2016. Jest prezesem Pomorskiego Stowarzyszenia Musica Giovane, którego celem jest współpraca z instytucjami kultury, zespołami i indywidualnymi artystami w celu tworzenia wspólnych przedsięwzięć, łączących muzykę z poezją, teatrem i obrazem.
Studiował w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku (klasa dyrygentury symfoniczno-operowej Wojciecha Rajskiego oraz klasa skrzypiec Andrzeja Kacprzaka), tam też uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych w dziedzinie dyrygentura. Od października 2013 roku związany z macierzystą uczelnią, gdzie prowadzi zajęcia na Wydziale Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki.
Jakub Kościuszko - brawurowo, perfekcyjnie, wyśmienicie - znakomity, wrażliwy wirtuoz – te wszystkie określenia pochodzą z tekstów krytyków muzycznych dotyczących gitarzysty Jakuba Kościuszki.
Koncertował w większości krajów europejskich, w Stanach Zjednoczonych i Japonii, m.in. w Paryżu, Nowym Jorku, Filadelfii, Tokio, Nagoi, Budapeszcie, Rzymie oraz na największych międzynarodowych festiwalach gitarowych (Il de Re, Tychy, Balatonfüred, Brno, Krynica, Wrocław) Występował w Filharmonii Berlińskiej, Tokyo Yamaha Ginza Concert Hall, Studiu Koncertowym im. Lutosławskiego w Warszawie. Wykonywał koncerty z orkiestrami AUKSO, Amadeus, Filharmonii Szczecińskiej, Bałtyckiej, Świętokrzyskiej, Zielonogórskiej, Łomżyńskiej, Jeleniogórskiej, Wołyńskiej oraz Radomską Orkiestrą Kameralną.
W repertuarze Kościuszki ważne miejsce zajmują nie tylko utwory z kanonu literatury gitarowej, ale też nowa muzyka – utwory dedykowane gitarzyście napisali tacy kompozytorzy jak Piotr Klimek, Marek Pasieczny, Gerard Drozd czy Dawid Pajdzik. W 2010 roku ukazała się płyta Here Comes The Silent Dusk. Music of Marek Pasieczny. Debiut został ciepło przyjęty przez słuchaczy i krytyków muzycznych w całej Europie. W 2012 roku pojawił się album Guitar Recital z dziełami J.S. Bacha, Tansmana, Piazzolli, Jarretta i Metheny`ego. Ostatni album solo, Guitar sounds jazzy, zawiera utwory inspirowane jazzem i muzyką świata. Gitarzysta dokonywał nagrań radiowych i telewizyjnych, m.in. dla Radia Watykańskiego, Polskiego Radia i TVP Szczecin. Obecnie pracuje nad czwartą płytą solową, poświęconą barokowej muzyce J. S. Bacha, G. Ph. Telemanna i D. Scarlattiego,
Jako kameralista współpracuje ze znakomitą Ritą D`Arcangelo (flet) i Jakubem Bokunem, jednym z najlepszych europejskich klarnecistów. Nagrania albumów kameralnych z Ritą D’Arcangelo („D’Arcangelo/Kościuszko”) oraz Janem Jakubem Bokunem („A la carte” 1 i 2) otrzymały znakomite recenzje w USA, Japonii i Europie. Jakub Kościuszko nieustannie pracuje nad nowym repertuarem, nowe projekty kameralne to duety ze znakomitymi muzykami: Krzysztofem Polonkiem (skrzypce, koncertmistrzem Berliner Philharmoniker), Katarzyną Polonek (wiolonczela), Wiolettą Hebrowską-Klein (mezzosopran, solistką Opery w Lubece).
W roku 2009 ukończył z wynikiem celującym Akademię Muzyczną we Wrocławiu, gdzie pracował pod kierunkiem prof. Piotra Zaleskiego, oraz Królewskie Konserwatorium w Hadze w klasie maestro Zorana Dukića. W roku 2010 otrzymał dyplom z wyróżnieniem oraz stypendium od maestro Oscara Ghiglii podczas kursu Accademii Chigiana w Sienie. Uzyskał stopień doktora sztuk muzycznych we wrocławskiej Akademii w roku 2016. Regularnie udziela lekcji w ramach międzynarodowych kursów muzycznych i lekcji mistrzowskich. Oprócz działalności koncertowej i pedagogicznej, Jakub Kościuszko zajmuje się od 2010 roku prowadzeniem firmy small great music, specjalizującej się działalności wydawniczej oraz inteligentnych rozwiązaniach dla kultury. Od 2019 roku jest twórcą i dyrektorem festiwalu Baltic Guitar Days w Szczecinie.
Radomska Orkiestra Kameralna (ROK) działa od stycznia 2007 roku jako instytucja kultury miasta Radomia. W latach 2007 – 2017 jej dyrektorem naczelnym i artystycznym był Maciej Żółtowski, od września 2017 roku tę funkcję sprawuje Natalia Dąbrówka.
Trzon zespołu stanowi 16 etatowych muzyków. Sezon artystyczny wzbogacany jest organizowanymi przez orkiestrę wydarzeniami specjalnymi, jak Międzynarodowy Konkurs Kwartetów Smyczkowych, Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski Krzysztofa Pendereckiego „Arboretum”, Akademia Dyrygentów czy Harvey Hope – Dzieła Niedokończone. Orkiestra występowała ze znakomitymi solistami i dyrygentami, m.in. z Lidią Grychtołówną, Piotrem Pławnerem, Tytusem Wojnowiczem, Krzysztofem Pełechem, Krzysztofem Pendereckim, Janem Jakubem Bokunem, Łukaszem Borowiczem, Stephenem Ellery, Jonathanem Brettem, Patrickiem Gallois, Michałem Drewnowskim, Emilianem Madeyem, Łukaszem Długoszem, Avri Levitanem i Marko Ylönenem.
Repertuar ROK jest niezwykle różnorodny – zawiera zarówno dzieła zaczerpnięte z kanonu literatury przeznaczonej dla orkiestry smyczkowej, jak i utwory mniej znane, skrupulatnie odszukiwane i przygotowywane z myślą o ciekawej nowinek publiczności. Niezwykła wszechstronność muzyków orkiestry pozwala także na stylowe i historycznie poinformowane interpretacje muzyki barokowej, wczesnych symfonii Haydna i Mozarta. Ważne miejsce w programach ROK zajmuje muzyka XX i XXI wieku.
Składamy gorące podziękowania na ręce wszystkich wspaniałych ludzi, którzy przyczynili się do powstania tej płyty.
----------------------------------------------------------------------
W czym tkwi wyjątkowość dzieł Harveya Hope'a? W pasji i oddaniu sztuce, bogactwie osobowości Kompozytora, wrażliwości na otaczający świat, miłości do ludzi, a także w łączeniu doświadczanych przeżyć i obrazów z wewnętrznym światem, podszytym abstrakcją i iluzją, które tworzą niezwykłe dźwiękowe pejzaże, bardzo różnorodne i spójne zarazem.
Jest jednak jeszcze coś... to niezwykła atmosfera utworów, brak bariery między dziełem a odbiorcą, nasycenie i głębia emocji, otwartość i szczerość muzycznej wypowiedzi.
Można odnieść wrażenie, że Harvey jest bardzo blisko...
Wykonawcy zabierają nas w muzyczną podróż do miejsc, z których czerpał inspiracje dla swoich utworów, gdzie odkrywał piękno krajobrazów i tradycji odwiedzanych krajów. Zarówno w partiach solowych jak i orkiestry, Kompozytor od prostych ludowych motywów przechodzi do coraz bardzie wyrafinowanych, często abstrakcyjnych rozwiązań melodycznych i harmonicznych. Daje to obraz Jego bezkresnej wyobraźni, która zaskakuje ilością pomysłów oraz odmiennością charakteru poszczególnych utworów. To prawdziwa artystyczna uczta, która jest jedynie wstępem do poznania jego bogatej twórczości, doświadczeniem, które nie pozwala pozostać obojętnym na muzyczny przekaz zawierający w sobie piękno uczuć i emocji, którymi twórca dzieli się z odbiorcą.
Fantasie op. 55 (2006)
Opowiada tajemniczą historię, będącą ciągiem obrazów, które zainspirowały do stworzenia muzycznej opowieści.
Ścieżka do zapomnianego mostu, Zapomniany most, Dziewczyna na moście, Most - te tytuły intrygują i budzą ciekawość muzycznej wizji twórcy. Trudno mu było zdecydować, który jest najwłaściwszy.
Warto zauważyć, że partia gitary w tym utworze, mimo wysokich wymagań solistycznych, nie została nazbyt wyeksponowana. Jest równorzędna z partią orkiestry.
W pastelowej, kantylenowej części pierwszej Harvey Hope pozwala nam podążać w głąb swojej osobowości, wyjątkowo pięknej i wrażliwej, o wielkim twórczym potencjale. Niezrównana wyobraźnia kompozytora stworzyła muzyczny pejzaż pełen zaskakujących dźwiękowych detali budujących nastrój. Zaglądając w partyturę, zauważymy, jak poszczególne takty zostały precyzyjnie opisane. Wskazówki te dają bardzo klarowny obraz dzieła, dowodząc, że Kompozytor oczekiwał ściśle określonych zmian agogicznych, tak, by cała akcja toczyła się w ustalonych ramach czasowych. Sprawia to wrażenie, że twórcze natchnienie nie było jedynie mglistą wizją całości czy ulotną myślą.
Dynamiczna część druga, pełna niepokoju i obaw to opowiadanie o opuszczonej budowli, która być może kryje w sobie wielowiekowe tajemnice, wyjątkowo burzliwe i nasycone obrazy przeszłości. Pojawia się też moment duchowej bezsilności, uspokojenia akcji muzycznej, skłaniający do postawienia pytań o sens walki, o sens przeszłości, a może nawet przyszłości. Solowa kadencja gitary zdaje się być muzyczną odpowiedzią, wyrazem akceptacji i zrozumienia celowości życiowych zmagań.
Herăstrău op. 51 (2004)
Poem Simfonic
„Langa lac, pe care norii
Au urzit o umbra fina”
Mihai Eminescu
„Nad jeziorem, gdzie chmury tkają pajęczynę cieni”
Harvey Hope w bardzo osobisty i zarazem poetycki sposób opisuje swoje dzieło:
Ten poemat symfoniczny został zainspirowany spacerem w parku Herăstrău w Bukareszcie. Skomponowany w stylu romantycznym, składa się z serii epizodów, gdzie za kolejnym zakrętem ustronnej ścieżki zachwyconym oczom spacerowicza ukazują się coraz to nowe zaskakujące widoki, nieomal przytłaczające pięknem lśniącej toni wody otoczonej drzewami, gdzie „chmury snują zwiewne cienie”.
Ów poemat to nie tylko obraz parku Herăstrău, oazy spokojnego piękna rozbrzmiewającej ptasimi trelami. Oddaje także głębię rumuńskiego serca. Charakter, który można jedynie opisać prawie nieprzetłumaczalnym słowem „dor”; tęsknota i żal, smutek i udręka, nostalgia i pragnienie powrotu do domu utrudzonego wędrowca, a jednocześnie uwielbienie dla piękna naturalnego i stworzonego przez artystę, szacunek dla mitów i legend, szczera pobożność, radość życia oraz niezrównana hojność i wielkoduszność.
Four New Folk Songs op. 57 (2008)
Cztery Nowe Pieśni Ludowe są cyklem zdecydowanie różnych stylistycznie utworów:
I. Chant Rondeau
II. Ballad
III. Shanty – Sea Song
IV. Round dance – Finale
Harvey Hope, jako wyjątkowy znawca możliwości gitary klasycznej, mistrzowsko opracował tradycyjne melodie tematów i przedstawił je w zupełnie nowym świetle.
Nowatorskie rozwiązania harmoniczne, zróżnicowanie agogiki, śmiałe operowanie kontrapunktem oraz melodyką poszczególnych głosów ukazują artystyczny kunszt i bezkresną wyobraźnię twórcy. Muzyczne wątki poszczególnych części zdają się być oderwane od pierwotnego, „użytkowego” przeznaczenia. W ujęciu Kompozytora zyskują odmienne znaczenie, przekaz nie jest już tak prosty i dosłowny. W połączeniu z zaskakującą harmonią brzmią wręcz metafizycznie.
Adagio op. 52 (2004)
Adagio to spokojna, kontrastująca, środkowa część cyklu Trzech Poematów Symfonicznych op. 52, które zostały zainspirowane krajobrazami Rumunii, ale także spacerami nad lubelskim Zalewem Zemborzyckim.
Refleksyjny charakter, szczerość przekazu oraz bogata i nasycona harmonia zdecydowały o jego zaistnieniu jako samodzielnego ogniwa wśród pozostałych kompozycji. Stanowi bowiem pomost łaczący skrajnie różne pod względem wyrazowym dzieła, stając się jakby oddechem, momentem wyciszenia emocji.
W zamierzeniu Kompozytora utwór był przeznaczony dla orkiestry symfonicznej.
Istnieją również dwie wersje kameralne: op. 52a na skrzypce, wiolonczelę i fortepian oraz op. 52b na flet, klarnet i fortepian.
Prawykonanie pierwszej wersji na trio smyczkowe zostało bardzo entuzjastycznie przyjęte przez lubelską publiczność podczas jubileuszowego, X Międzynarodowego Festiwalu „Andrzej Nikodemowicz - Czas i dźwięk” w Trybunale Koronnym w Lublinie, 2 października 2021 roku.
De Madrugada op. 56 (2009 )
De Madrugada to utwór potraktowany nieco z przymrużeniem oka, pewnego rodzaju muzyczny dowcip w bardzo hiszpańskim stylu, pomyślany jako żartobliwa alternatywa dla mocno już ogranego Concierto de Aranjuez zwanego przez Anglików... Orange Juice.
Dzieło utrzymane jest w formie trzyczęściowego Concertina na gitarę i „małą” orkiestrę, pozwalającego na smakowanie kontrastów i zmiennych nastrojów. Od pierwszych dźwięków „elektryzuje”, urzeka wyrazistością, porywa i przenosi słuchacza do malowniczej Hiszpanii. To typowy utwór wirtuozowski, wydobywający z instrumentu solowego całą paletę barw i możliwości. Przy całej swej lekkości, partia gitary jest niezwykle efektowna. Ryt hiszpański dominuje w pulsującym rytmie i skalach flamenco oraz wyrafinowanym liryzmie i słodyczy.
Wyjątkowości dzieła dopełniają hiszpańskojęzyczne tytuły poszczególnych części.
Utrzymana w tanecznej rytmice część pierwsza, Danza de los Sueños (Taniec we śnie) jest jak orzeźwiająca rozgrzewka przed nadchodzącym dniem. Świetliste dialogi gitary i pierwszych skrzypiec nadają jej wyrazu radości i szczęścia. Budzą uśmiech, są pogodne, pełne obietnic i optymizmu. Amanecer (Brzask) to delikatna, śpiewnie brzmiąca część druga, w którą wplecione zostały kadencje gitary i partie solowe skrzypiec. To czas przebudzenia i przygotowania się do dobrego dnia i spaceru na gwarny, ekscytujący, radosny Mercado de la Mañana (Poranny targ). Nie sposób pozostać obojętnym wobec motoryki i żywiołowości finałowej części De Madrugada, uśmiech sam ciśnie się na usta, a nogi stają się nieposłuszne i wymykają spod kontroli, wystukując ogniste rytmy brawurowej cody.
Artur Figiel
Izabella Starzec
Harvey Hope (27.05.1943 – 27.12.2014) – angielski muzyk, gitarzysta, kompozytor, konsultant historyczny „Classical Guitar”, pedagog, pisarz i kolekcjoner, członek Królewskiego Towarzystwa Muzycznego. Był czołowym autorytetem w dziedzinie gitary barokowej. Recitale, płyty, nagrania dla radia i telewizji wczesnej muzyki gitarowej wykonywanej na oryginalnych siedemnastowiecznych instrumentach to dorobek jego międzynarodowej kariery.
Występował z wieloma znanymi orkiestrami jak London Philharmonic, BBC Concert Orchestra, Royal Ballet Orchestra, a także komponował muzykę dla Royal Shakespeare Company, BBC Symphony Orchestra, programów telewizyjnych oraz muzykę filmową i utwory dla dzieci.
Płyta „Baroque Guitar” z 1978 roku był pierwszym albumem solowym poświęconym w całości muzyce gitarowej baroku granej na oryginalnych instrumentach. Intensywną karierę koncertową łączył ze studiami nad historią gitary.
Jego kolekcja siedemnasto- i osiemnastowiecznych gitar była uznawana za jedną z najznakomitszych w rękach prywatnych.
Koncertował na całym świecie, jednak kraje Europy Środkowej i Wschodniej darzył szczególnym sentymentem, zwłaszcza Polskę, Czechy i Słowację. Po raz pierwszy zawitał tu na początku lat dziewięćdziesiątych i wracał bardzo często przez ponad dwadzieścia lat, wykonując recitale między innymi w Pradze, Kutnej Horze, Mikulowie, Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Szczecinie i Lublinie. Koncertował, prezentując wspaniała muzykę i wyjątkowe instrumenty, a także nawiązywał przyjaźnie, które niejednokrotnie przetrwały wiele lat.
Ceniony przede wszystkim jako znakomity instrumentalista, był także utalentowanym kompozytorem. Dorobek obejmuje klasykę: utwory solowe, kameralne, orkiestrowe, baletowe, miniatury dla dzieci, a także muzykę filmową i rozrywkową. Jego utwory są emocjonalne, romantyczne, czarujące, czasem frywolne, osobiste i bardzo „malarskie”, często inspirowane pięknem krajobrazu.
Ciekawostka – Harvey Hope nie odebrał formalnego wykształcenia muzycznego, był autodydaktą. Nie przeszkodziło mu to jednak w osiągnięciu ogromnego zawodowego sukcesu.
Szymon Morus – dyrygent młodego pokolenia. Dał się poznać z tego, że nie obawia się prowadzić nawet najtrudniejszych dzieł. Doskonale odnajduje się w każdym rodzaju muzyki. Założyciel i dyrektor artystyczny Orkiestry Kameralnej Progress, z którą od 2009 roku regularnie koncertuje, zapraszając do współpracy wykonawców o szerokich perspektywach artystycznych. Zespół ten specjalizuje się w wykonywaniu muzyki współczesnej; ma na swoim koncie 8 płyt CD. Szymon Morus propaguje zainteresowanie muzyką najnowszą poprzez liczne prawykonania, współpracując z polskimi kompozytorami młodego pokolenia. Realizuje również innowacyjne projekty edukacyjne dla najmłodszych odbiorców muzyki poważnej.
Na scenie Filharmonii Narodowej zadebiutował, występując podczas Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego z okazji 85 rocznicy urodzin kompozytora w 2018 roku. W marcu 2016 roku objał kierownictwo muzyczne nad premierą Czarnej Maski Krzysztofa Pendereckiego w Operze Bałtyckiej w Gdańsku i z wielkim powodzeniem zaprezentował dzieło trójmiejskiej widowni. Warszawska publiczność Teatru Wielkiego Opery Narodowej (kwiecień 2016) doceniła je tym bardziej. Szymon Morus z operą Bałtycką związał się na dłużej, kierując kolejnymi produkcjami: Sąd Ostateczny Krzysztofa Knittla, Straszny dwór Stanisława Moniuszki, Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego. Od sezonu 2021/2022 piastuje stanowisko pierwszego dyrygenta gościnnego Polskiej Filharmonii Sinfonia Baltica im. Wojciecha Kilara w Słupsku. Współpracuje m.in. z: Polską Operą Królewską, Teatrem Wielkim w Łodzi, Operą Śląską, Orkiestrą Polskiego Radia w Warszawie, Polską Orkiestrą Sinfonia Juventus, Filharmonią Krakowską, Filharmonią Śląską, Filharmonią Bałtycką, Filharmonią Podkarpacką, Filharmonią Zielonogórską, Filharmonią Koszalińską, Polską Filharmonią Kameralną, Śląską Orkiestrą Kameralną czy Radomską Orkiestrą Kameralną. Pod jego batutą występowali wybitni soliści, wśród nich: Pierre Génisson, Massimo Mercelli, Miroslava Yordanova, Alexander Krichel, Olga Pasiecznik czy Robert Gierlach.
Za swoje osiągnięcia został uhonorowany Pomorską Nagrodą Artystyczną w roku 2016. Jest prezesem Pomorskiego Stowarzyszenia Musica Giovane, którego celem jest współpraca z instytucjami kultury, zespołami i indywidualnymi artystami w celu tworzenia wspólnych przedsięwzięć, łączących muzykę z poezją, teatrem i obrazem.
Studiował w Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku (klasa dyrygentury symfoniczno-operowej Wojciecha Rajskiego oraz klasa skrzypiec Andrzeja Kacprzaka), tam też uzyskał tytuł doktora sztuk muzycznych w dziedzinie dyrygentura. Od października 2013 roku związany z macierzystą uczelnią, gdzie prowadzi zajęcia na Wydziale Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki.
Jakub Kościuszko - brawurowo, perfekcyjnie, wyśmienicie - znakomity, wrażliwy wirtuoz – te wszystkie określenia pochodzą z tekstów krytyków muzycznych dotyczących gitarzysty Jakuba Kościuszki.
Koncertował w większości krajów europejskich, w Stanach Zjednoczonych i Japonii, m.in. w Paryżu, Nowym Jorku, Filadelfii, Tokio, Nagoi, Budapeszcie, Rzymie oraz na największych międzynarodowych festiwalach gitarowych (Il de Re, Tychy, Balatonfüred, Brno, Krynica, Wrocław) Występował w Filharmonii Berlińskiej, Tokyo Yamaha Ginza Concert Hall, Studiu Koncertowym im. Lutosławskiego w Warszawie. Wykonywał koncerty z orkiestrami AUKSO, Amadeus, Filharmonii Szczecińskiej, Bałtyckiej, Świętokrzyskiej, Zielonogórskiej, Łomżyńskiej, Jeleniogórskiej, Wołyńskiej oraz Radomską Orkiestrą Kameralną.
W repertuarze Kościuszki ważne miejsce zajmują nie tylko utwory z kanonu literatury gitarowej, ale też nowa muzyka – utwory dedykowane gitarzyście napisali tacy kompozytorzy jak Piotr Klimek, Marek Pasieczny, Gerard Drozd czy Dawid Pajdzik. W 2010 roku ukazała się płyta Here Comes The Silent Dusk. Music of Marek Pasieczny. Debiut został ciepło przyjęty przez słuchaczy i krytyków muzycznych w całej Europie. W 2012 roku pojawił się album Guitar Recital z dziełami J.S. Bacha, Tansmana, Piazzolli, Jarretta i Metheny`ego. Ostatni album solo, Guitar sounds jazzy, zawiera utwory inspirowane jazzem i muzyką świata. Gitarzysta dokonywał nagrań radiowych i telewizyjnych, m.in. dla Radia Watykańskiego, Polskiego Radia i TVP Szczecin. Obecnie pracuje nad czwartą płytą solową, poświęconą barokowej muzyce J. S. Bacha, G. Ph. Telemanna i D. Scarlattiego,
Jako kameralista współpracuje ze znakomitą Ritą D`Arcangelo (flet) i Jakubem Bokunem, jednym z najlepszych europejskich klarnecistów. Nagrania albumów kameralnych z Ritą D’Arcangelo („D’Arcangelo/Kościuszko”) oraz Janem Jakubem Bokunem („A la carte” 1 i 2) otrzymały znakomite recenzje w USA, Japonii i Europie. Jakub Kościuszko nieustannie pracuje nad nowym repertuarem, nowe projekty kameralne to duety ze znakomitymi muzykami: Krzysztofem Polonkiem (skrzypce, koncertmistrzem Berliner Philharmoniker), Katarzyną Polonek (wiolonczela), Wiolettą Hebrowską-Klein (mezzosopran, solistką Opery w Lubece).
W roku 2009 ukończył z wynikiem celującym Akademię Muzyczną we Wrocławiu, gdzie pracował pod kierunkiem prof. Piotra Zaleskiego, oraz Królewskie Konserwatorium w Hadze w klasie maestro Zorana Dukića. W roku 2010 otrzymał dyplom z wyróżnieniem oraz stypendium od maestro Oscara Ghiglii podczas kursu Accademii Chigiana w Sienie. Uzyskał stopień doktora sztuk muzycznych we wrocławskiej Akademii w roku 2016. Regularnie udziela lekcji w ramach międzynarodowych kursów muzycznych i lekcji mistrzowskich. Oprócz działalności koncertowej i pedagogicznej, Jakub Kościuszko zajmuje się od 2010 roku prowadzeniem firmy small great music, specjalizującej się działalności wydawniczej oraz inteligentnych rozwiązaniach dla kultury. Od 2019 roku jest twórcą i dyrektorem festiwalu Baltic Guitar Days w Szczecinie.
Radomska Orkiestra Kameralna (ROK) działa od stycznia 2007 roku jako instytucja kultury miasta Radomia. W latach 2007 – 2017 jej dyrektorem naczelnym i artystycznym był Maciej Żółtowski, od września 2017 roku tę funkcję sprawuje Natalia Dąbrówka.
Trzon zespołu stanowi 16 etatowych muzyków. Sezon artystyczny wzbogacany jest organizowanymi przez orkiestrę wydarzeniami specjalnymi, jak Międzynarodowy Konkurs Kwartetów Smyczkowych, Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski Krzysztofa Pendereckiego „Arboretum”, Akademia Dyrygentów czy Harvey Hope – Dzieła Niedokończone. Orkiestra występowała ze znakomitymi solistami i dyrygentami, m.in. z Lidią Grychtołówną, Piotrem Pławnerem, Tytusem Wojnowiczem, Krzysztofem Pełechem, Krzysztofem Pendereckim, Janem Jakubem Bokunem, Łukaszem Borowiczem, Stephenem Ellery, Jonathanem Brettem, Patrickiem Gallois, Michałem Drewnowskim, Emilianem Madeyem, Łukaszem Długoszem, Avri Levitanem i Marko Ylönenem.
Repertuar ROK jest niezwykle różnorodny – zawiera zarówno dzieła zaczerpnięte z kanonu literatury przeznaczonej dla orkiestry smyczkowej, jak i utwory mniej znane, skrupulatnie odszukiwane i przygotowywane z myślą o ciekawej nowinek publiczności. Niezwykła wszechstronność muzyków orkiestry pozwala także na stylowe i historycznie poinformowane interpretacje muzyki barokowej, wczesnych symfonii Haydna i Mozarta. Ważne miejsce w programach ROK zajmuje muzyka XX i XXI wieku.